Arriba el telón, y atrás el escenario. Camilo Minero como escenógrafo

Por Lidice Michelle Melara Minero

Camilo Minero dejó Zacatecoluca en 1935 y se estableció en San Salvador. Al poco tiempo le dieron una beca en la Escuela Nacional de Artes Gráficas dirigida por el maestro Carlos Alberto Imery. Y estando ahí, uno de los maestros de Camilo, Pedro Ángel Espinoza, le propuso trabajar en el Teatro Nacional. Comenzó dibujando carteles para las películas dominicales. Posteriormente, pasó a ser pintor escenógrafo, este  trabajo se prolongó hasta 1951. Durante 14 años, Camilo trabajó, aprendió y se formó en el teatro. Se hizo experto en su funcionamiento, aprendió sobre la historia del teatro y vivió desde adentro sus diferentes etapas. En 1951 el Teatro Nacional pasó a manos de la Dirección General de Bellas Artes. Y Camilo se convirtió en su escenográfo hasta 1967. En 1952, el teatro dio un cambio sustancial, Edmundo Barbero entró a dirigir y dar clases al departamento del teatro. Barbero brindó un repertorio moderno, sus elecciones rompieron con la visión costumbrista del país. Barbero abrió las puertas del teatro con la obra “A puerta cerrada” de Sartre. Camilo trabajó de la mano de Barbero como escenográfo. Acá una muestra del trabajo de Camilo durante este tiempo.

De voorstelling gaat beginnen, en achter de decor, Camilo Minero als decorontwerp

Camilo Minero verliet Zacatecoluca in 1935 en hij ging wonnen in San Salvador, de hoofdstad. Binnenkort kreeg hij een beurs in de National School of Grafische kunst geregisseerd door de meester Carlos Alberto Imery. Toen hij daar was stelde Pedro Angel Espinoza (een van de docenten van Camilo) hem voor om in het Nationaal Theater te gaan werken. Camilo begon met de tekeningen van de posters voor zondagfilms. Later was hij een van de decorontwerpers geworden. Het werk in het theater duurde tot 1951. Tijdens 14 jaar, Camilo werkte, leerde en trainde in het theater. Hij werd expert in zijn werk, leerde over de geschiedenis van het theater en leefde van binnenuit zijn verschillende fasen. In 1951 werd het Nationaal Theater overgenomen onder de Algemene Richting van Schone Kunsten. Daar ging Camilo werken tot 1967 nog als decorontwerp. In 1952 het theater gaf wezenlijke verandering. Edmundo Barbero ging als director van het theater. Hij bracht een modern repertoire, zijn keuzes braken met de costumbristisch van het land. Barbero opende de deuren van het theater met het werk 'Met gesloten deuren' van Sartre. Camilo werkte bij de hand met Barbero als decorontwerp. Hier zijn een aantal voorbeelden van zijn werk op die tijd.