Noviembre me sabe casi siempre extraño. Hay una mezcla de sentimientos encontrados entre celebración y conmemoración. Celebro sin duda su sonrisa, su bondad, su alegría, los momentos que compartimos de ojos crispados y de ternura, de jalones de pelos y de abrazos, de desencuentros y complicidades. Conmemoro su perdida y lo que gane con su ausencia. No hay maestro más duro en la vida cuando te muestra la muerte, te enseña o/y te mata lentamente, la lectura se aprende con los años. Conmemoro su perdida, sin ella no miraría el presente como miro hoy. Conmemoro su fuerza, su energía y esa bondad que me dejó para mirar al mundo como miro hoy, para buscar en el pasado razón en el presente y construir un futuro con sentido, quizás no una vida perfecta, pero si medianamente digna. En memoria de mi hermano que casi siempre celebró la vida con una gran sonrisa.
In november krijg ik bijna altijd een rare gevoel. Er zijn gemengde gevoelens tussen viering en herdenking. Ik vier zijn glimlach, zijn vriendelijkheid, zijn goedheid, de momenten die wij samen delen van spiertrekkingen ogen en tederheid, van haren trekken en knuffels, divergenties en medeplichtigheid. Ik herdacht zijn verloren en wat ik met zijn afwezigheid heeft gekregen en geleerd. Er is geen harder meester dan het leven waaneer hij je de dood laat zien, je leert en/of je gaat langzaam dood, dat leer je met de jaren heen. Ik herdacht zijn verloren, zonder die zou ik niet naar vandaag kijken zoals ik doe. Ik herdacht de kracht, de energie en de goedheid die hij mij heeft verlaten om naar de wereld te kijken zoals ik het vandaag doe, om te zoeken in de verleden reden voor nu en een toekomst opbouwen met betekenis, misschien niet een perfect leven, maar redelijk waardig. Ter nagedachtenis van mijn broer wie bijna altijd het leven vierde met een grote glimlach
